Ecclesia in Asia

Ecclesia in Asia

Rozdział VII. Świadkowie Ewangelii

Kościół dający świadectwo

42. Sobór Watykański II nauczał jasno, że cały Kościół jest misyjny i że posługa na polu ewangelizacji jest obowiązkiem całego Ludu Bożego. Ponieważ cały Lud Boży jest przeznaczony, by głosić Ewangelię, ewangelizacja nigdy nie jest aktem indywidualnym i wyizolowanym. Jest ona zawsze zadaniem eklezjalnym, które musi być wypełniane w komunii z całą wspólnotą wiary. Misja jest jedna i niepodzielna, posiada to samo źródło i cel, ale w jej obrębie istnieją różne zadania i działania. W każdym przypadku jest rzeczą oczywistą, iż nie może być prawdziwego przepowiadania Ewangelii, jeśli chrześcijanie nie będą również dawać świadectwa życia zgodnego z orędziem, które głoszą: „Pierwszą formą świadectwa jest samo życie misjonarza, rodziny chrześcijańskiej i kościelnej wspólnoty, które uwidacznia nowy sposób postępowania (...). Wszyscy w Kościele, starając się naśladować Boskiego Mistrza, mogą i powinni dawać takie świadectwo, które w wielu wypadkach jest jedynym możliwym sposobem bycia misjonarzami”. Istnieje potrzeba autentycznego chrześcijańskiego świadectwa zwłaszcza obecnie, gdyż „człowiek współczesny bardziej wierzy świadkom, aniżeli nauczycielom, bardziej doświadczeniu, aniżeli doktrynie, bardziej życiu i faktom, aniżeli teoriom”. Z pewnością jest to prawdą w kontekście azjatyckim, gdzie bardziej przekonuje świętość życia niż argumenty rozumowe. Doświadczenie wiary i darów Ducha Świętego staje się zatem podstawą wszelkiej działalności misyjnej w miastach i wioskach, w szkołach i szpitalach, wśród niepełnosprawnych, migrantów i ludów plemiennych, jak też w popieraniu sprawiedliwości i praw człowieka. Każda sytuacja jest dla chrześcijan okazją do ukazywania, jaką moc posiada prawda Chrystusa w ich życiu. Dlatego Kościół w Azji, biorąc przykład z tylu misjonarzy, którzy w przeszłości dali ludności tego kontynentu heroiczne świadectwo miłości Bożej, usiłuje świadczyć o Jezusie Chrystusie i Jego Ewangelii z taką samą gorliwością. Misja chrześcijańska wymaga niemniejszego zaangażowania.

Ojcowie synodalni, świadomi misyjnego w swej istocie charakteru Kościoła oraz oczekując nowego wylania Ducha Świętego u początku nowego tysiąclecia, prosili, aby niniejsza posynodalna Adhortacja apostolska przedstawiła dyrektywy i wskazania dla pracujących na rozległym polu ewangelizacji w Azji.

Pasterze

43. Duch Święty jest tym, który uzdalnia Kościół do wypełnienia misji powierzonej mu przez Chrystusa. Jezus zanim rozesłał swoich uczniów, aby o Nim świadczyli, dał im Ducha Świętego (por. J 20, 22), który działał przez nich i poruszał serca słuchaczy (por. Dz 2, 37). Jest to prawdziwe również w stosunku do tych, których posyła On współcześnie. Z jednej strony wszyscy ochrzczeni, przez samą łaskę sakramentu, otrzymują zadanie uczestniczenia w kontynuowaniu zbawczej misji Chrystusa, do czego są zdolni właśnie dzięki temu, że miłość Boża rozlana jest w ich sercach przez Ducha Świętego, który został im dany (por. Rz 5, 5). Z drugiej zaś strony ta wspólna misja jest wypełniana w różnorodności specyficznych funkcji i charyzmatów w Kościele. Główną odpowiedzialność za misję Kościoła Chrystus powierzył apostołom i ich następcom. Biskupi, na mocy konsekracji i komunii hierarchicznej z Głową Kolegium Biskupów, otrzymują mandat i władzę nauczania, rządzenia oraz uświęcania Ludu Bożego. Zgodnie z wolą samego Chrystusa, Następca Piotra - skały, na której zbudowany jest Kościół (por. Mt 16, 18) - spełnia szczególną posługę jedności w Kolegium Biskupów. Biskupi zatem mają wypełniać swoją posługę w zjednoczeniu z Następcą Piotra, który jest gwarantem prawdziwości ich nauczania oraz ich pełnej komunii w Kościele. Kapłani, jako współpracownicy biskupów w dziele głoszenia Ewangelii, poprzez święcenia są wezwani, by być pasterzami trzody, głosicielami Dobrej Nowiny o zbawieniu oraz szafarzami sakramentów. Aby służyć Kościołowi, jak chce tego Chrystus, biskupi i kapłani potrzebują solidnej i ustawicznej formacji, która winna dostarczać im możliwości odnowy ludzkiej, duchowej i pastoralne], jak również uczestniczenia w kursach teologu, duchowości oraz nauk o człowieku. Ludność Azji potrzebuje dostrzegać w duchownych nie tylko pracowników charytatywnych i zarządców instytucji, lecz ludzi, których umysły i serca są skierowane na to, czego chce Duch (por. Rz 8, 5). Szacunek, jaki Azjaci okazują tym, którzy posiadają władzę, domaga się odpowiadającej mu przejrzystej postawy moralnej u sprawujących odpowiedzialne funkcje w Kościele. Duchowni świadczą z mocą o Ewangelii we wspólnotach, którym przewodzą w imię Chrystusa, poprzez życie modlitwy, gorliwą posługę i przykładne życie. Gorąco modlę się, aby wyświęceni słudzy Kościołów w Azji żyli i pracowali w duchu komunii i współpracy z biskupami oraz wszystkimi wiernymi, dając świadectwo miłości, o której Jezus powiedział, iż stanowi znak rozpoznawczy Jego uczniów (por. J 13, 35).

Szczególnie pragnę podkreślić troskę Synodu o formację tych, którzy mają pełnić posługę wychowawców i wykładowców w seminariach oraz na wydziałach teologicznych. Po dogłębnym przygotowaniu z zakresu nauk kościelnych i przedmiotów pokrewnych, powinni oni otrzymać specyficzną formację skupioną na duchowości kapłańskiej, sztuce kierownictwa duchowego oraz innych aspektach czekającego ich trudnego i delikatnego zadania wychowania przyszłych kapłanów. Jest to apostolat, którego znaczenie dla dobra i żywotności Kościoła nie ustępuje żadnemu innemu.

Życie konsekrowane i stowarzyszenia misyjne

44. W posynodalnej Adhortacji Vita Consecrata podkreśliłem ścisły związek między życiem konsekrowanym a misją. W swoim potrójnym wymiarze jako confessio Trinitatis, signum fraternitatis i seruińum caritańs, życie konsekrowane ukazuje w świecie Bożą miłość przez swoje szczególne świadectwo, jakie daje zbawczej misji, którą Jezus wypełnił przez swoją całkowitą konsekrację Ojcu. Kościół w Azji uznaje, ze całe jego działanie opiera się na modlitwie oraz zjednoczeniu z Bogiem, i dlatego darzy głębokim szacunkiem oraz ceni kontemplacyjne wspólnoty zakonne jako szczególne źródło siły i natchnienia. Idąc po linii zaleconej przez Ojców synodalnych, mocno zachęcam, by zakładano wspólnoty monastyczne i kontemplacyjne tam, gdzie to możliwe. W ten sposób - jak przypomina Sobór Watykański II - wysiłek budowania społeczności ziemskiej będzie mógł opierać się na Panu i ku Niemu się kierować, aby ci, którzy budują, nie trudzili się na próżno.

Poszukiwanie Boga, życie we wspólnocie braterskiej oraz służba innym są trzema głównymi cechami charakterystycznymi życia konsekrowanego, które współcześnie mogą stanowić pociągające świadectwo chrześcijańskie dla narodów azjatyckich. Specjalne Zgromadzenie poświęcone Azji pilnie zaapelowało do osób konsekrowanych, aby były świadkami powszechnego powołania do świętości oraz dawały tak chrześcijanom jak i niechrześcijanom inspirujący przykład bezinteresownej miłości do wszystkich, zwłaszcza do swoich najmniejszych braci i sióstr. W świecie, w którym często umniejsza się poczucie Bożej obecności, osoby konsekrowane muszą dawać przekonujące prorockie świadectwo prymatu Boga i życia wiecznego. Żyjąc we wspólnocie, świadczą one o wartości chrześcijańskiego braterstwa oraz o przemieniającej mocy Dobrej Nowiny. Ludzie wybierający życie konsekrowane są wezwani, by być przewodnikami w owym poszukiwaniu Boga, które zawsze nurtuje serce człowieka i które jest szczególnie widoczne w podejmowaniu różnych form ascezy i duchowości w Azji. W licznych tradycjach religijnych tego kontynentu osoby oddane życiu kontemplacyjnemu i ascetycznemu cieszą się wielkim szacunkiem, a ich świadectwo posiada szczególnie przekonującą moc. Ich życie we wspólnocie oraz świadectwo pokoju i milczenia może zainspirować innych do działań na rzecz większej harmonii w społeczeństwie. Podobne oczekiwania istnieją wobec osób konsekrowanych tradycji chrześcijańskiej. Ich milczący przykład ubóstwa i umartwienia, czystości i szczerości, poświęcenia i posłuszeństwa mogą stać się wymownym świadectwem, zdolnym dotknąć wszystkich ludzi dobrej woli i prowadzić do owocnego dialogu z otaczającymi kulturami i religiami, jak również z ubogimi i bezbronnymi. Życie konsekrowane staje się przez to uprzywilejowanym środkiem skutecznej ewangelizacji.

Ojcowie synodalni uznali wielką rolę, jaką zakony i zgromadzenia zakonne, instytuty misyjne i stowarzyszenia życia apostolskiego odegrały w ewangelizacji Azji w poprzednich wiekach. Synod wyraził im wdzięczność w imieniu Kościoła za ten olbrzymi wkład, a jednocześnie usilnie zachęcił, aby nadal niezachwianie trwały w swoim zaangażowaniu misyjnym. Włączam się do wezwania Ojców synodalnych skierowanego do osób konsekrowanych, aby odnowiły swój zapał w głoszeniu zbawczej prawdy Chrystusa. Każdy musi otrzymać odpowiednią formację i przygotowanie, skoncentrowane na Chrystusie oraz wierne ich pierwotnemu charyzmatowi, z akcentem położonym na osobiste uświęcenie i świadectwo. Ich duchowość i styl życia winny być wyczulone na dziedzictwo religijne ludzi, wśród których żyją i którym posługują. Osoby konsekrowane, z poszanowaniem swojego specyficznego charyzmatu, powinny włączać się w plan duszpasterski diecezji, w której pracują. Kościoły lokalne ze swej strony muszą wspierać ukazywanie ideału życia zakonnego i konsekrowanego, oraz rozwijać takie powołania. Wymaga to od każdej diecezji opracowania programu duszpasterstwa powołaniowego, w ramach którego wyznaczy się kapłanów i osoby zakonne do pracy wśród młodych, aby pomóc im usłyszeć i rozeznać Boże wezwanie.

W kontekście komunii Kościoła powszechnego, nie mogę nie wezwać Kościoła w Azji, aby posyłał misjonarzy, mimo że sam potrzebuje robotników w winnicy. Wyrażam swoje zadowolenie z faktu, iż w niektórych krajach azjatyckich założono niedawno misyjne instytuty życia apostolskiego, co ukazuje charakter misyjny Kościoła oraz odpowiedzialność Kościołów partykularnych w Azji za głoszenie Ewangelii całemu światu Ojcowie synodalni polecili „utworzenie w każdym Kościele lokalnym w Azji, tam gdzie jeszcze nie istnieją, misyjnych stowarzyszeń życia apostolskiego, odznaczających się specjalnym zaangażowaniem na rzecz misji ad gentes, ad exteros i ad vitam”. Taka inicjatywa z pewnością przyniesie obfite owoce nie tylko w Kościołach przyjmujących misjonarzy, lecz również w tych, które ich posyłają.

Świeccy

45. Jak wyraźnie wskazał Sobór Watykański II, powołanie osób świeckich umieszcza je w świecie, aby wykonywali właściwe sobie zadania, i tam są one wezwane, by szerzyć Ewangelię Jezusa Chrystusa. Przez łaskę i powołanie chrztu oraz bierzmowania, wszyscy świeccy są misjonarzami. Przestrzenią ich pracy misyjnej jest rozległy i złożony świat polityki, ekonomii, przemysłu, edukacji, środków przekazu, nauki, techniki, sztuki i sportu. W wielu krajach azjatyckich świeccy już posługują na sposób autentycznie misjonarski, wychodząc naprzeciw swoich rodaków, którzy inaczej nigdy nie nawiązaliby kontaktu z kapłanami czy zakonnikami. Wyrażam im wdzięczność w imieniu całego Kościoła, zachęcając jednocześnie wszystkich świeckich do spełniania właściwej im roli w życiu i misji Ludu Bożego jako świadkowie Chrystusa, gdziekolwiek się znajdują.

Zadaniem pasterzy jest zapewnić, aby świeccy zostali uformowani jako ewangelizatorzy zdolni do stawienia czoła wyzwaniom współczesnego świata, nie tylko przy pomocy światowej mądrości i skutecznych metod, ale z sercem odnowionym i umocnionym prawdą Chrystusową. Świadcząc o Ewangelii w każdej dziedzinie życia społecznego, wierni świeccy mogą odegrać niepowtarzalną rolę w zwalczaniu niesprawiedliwości i ucisku, do czego również muszą być odpowiednio przygotowani. W tym celu, razem z Ojcami synodalnymi, proponuję zakładanie na szczeblu diecezjalnym lub narodowym ośrodków formacji laikatu, aby przygotowywać świeckich do ich posługi misjonarskiej jako świadków Chrystusa w dzisiejszej Azji.

Ojcowie synodalni wyrazili szczególne zatroskanie o to, aby Kościół był Kościołem uczestniczącym, z którego nikt nie czułby się wyłączony, i stwierdzili, że wyjątkowo naglącą potrzebą jest szerszy udział kobiet w życiu i misji Kościoła w Azji. „Kobieta ma szczególną naturalną zdolność do przekazywania wiary - do tego stopnia, ze sam Jezus odwołał się do tej zdolności w głoszeniu Ewangelii. Miało to miejsce w przypadku Samarytanki, którą spotkał przy studni Jakuba i wybrał, aby była pierwszą krzewicielką nowej wiary poza terytorium żydowskim”. Aby zwiększyć zaangażowanie kobiet w Kościele, powinny być dla nich stworzone szersze możliwości uczestniczenia w kursach teologii i innych dziedzin wiedzy; mężczyzn w seminariach i domach formacyjnych należy natomiast uczyć, by widzieli w kobietach współpracowników w apostolstwie. Kobiety powinny być skuteczniej zaangażowane w programach pastoralnych, w diecezjalnych i parafialnych radach duszpasterskich oraz w synodach diecezjalnych. Ich zdolności i posługa winny być w pełni doceniane w dziedzinie służby zdrowia i edukacji, w przygotowaniu wiernych do sakramentów, budowaniu wspólnoty oraz wprowadzaniu pokoju. Jak zaznaczyli Ojcowie synodalni, obecność kobiet w misji miłości i służby, jaką wypełnia Kościół, walnie przyczynia się do przybliżenia mieszkańcom Azji, zwłaszcza ubogim i żyjącym na marginesie, oblicza Jezusa współczującego, który ma moc uzdrawiania i pojednania.

Rodzina

46. Rodzina jest zwyczajnym miejscem, w którym nowe pokolenia wzrastają ku osobistej i społecznej dojrzałości. W niej także spoczywa samo dziedzictwo ludzkości, ponieważ przez rodzinę z pokolenia na pokolenie przekazywane jest życie. Rodzina zajmuje bardzo ważne miejsce w kulturach azjatyckich, a wartości rodzinne, takie jak szacunek wobec rodziców, miłość i opieka nad starszymi i chorymi, miłość do dzieci oraz harmonia - jak zaznaczyli Ojcowie synodalni - są wysoko cenione we wszystkich kulturach i tradycjach religijnych Azji.

W perspektywie chrześcijańskiej rodzina jest „Kościołem domowym” (ecclesia domestica). Rodzina chrześcijańska, podobnie jak Kościół jako całość, powinna być miejscem, gdzie prawda ewangeliczna jest regułą życia oraz darem, który członkowie rodziny przekazują szersze] społeczności. Rodzina nie jest jedynie przedmiotem troski duszpasterskiej Kościoła; jest ona również jednym z najskuteczniejszych sprawców ewangelizacji w Kościele. Rodziny chrześcijańskie są wezwane do świadczenia o Ewangelii w obecnych, trudnych czasach i warunkach, kiedy to samej instytucji rodziny zagrażają wrogie siły. Aby móc ewangelizować w takich okolicznościach, rodzina chrześcijańska musi być prawdziwym „domowym Kościołem”, przeżywając swoje chrześcijańskie powołanie z pokorą i miłością.

Jak zaznaczyli Ojcowie synodalni, oznacza to, że rodzina powinna być aktywna w życiu parafii, uczestnicząc w sakramentach, szczególnie w Eucharystii i sakramencie pokuty, a także angażując się w służbę innym. Oznacza to również, że rodzice winni zadbać, by momenty, w których rodzina normalnie gromadzi się razem, były sposobnością do modlitwy, czytania i rozważania Biblii, odpowiednich rytuałów pod przewodnictwem rodziców oraz zdrowej rekreacji. Pomoże to rodzinie chrześcijańskiej stawać się ogniskiem ewangelizacji, gdzie każdy członek doświadcza Bożej miłości i przekazuje ją innym. Ojcowie synodalni uznali także rolę, jaką dzieci pełnią w ewangelizacji, zarówno w rodzinie jak i w szerszej wspólnocie. W przekonaniu, iż „przyszłość świata i Kościoła idzie poprzez rodzinę” ponownie przedstawiam do studium i realizacji to, co napisałem na temat rodziny w Adhortacji apostolskiej Familiaris consortio, wydanej po V Zwyczajnym Zgromadzeniu Ogólnym Synodu Biskupów w 1980r.

Młodzież

47. Ojcowie synodalni byli szczególne uwrażliwieni na zagadnienie młodych w Kościele. Wiele złożonych problemów stojących obecnie przed ludźmi młodymi w zmieniającym się świecie azjatyckim skłania Kościół do przypomnienia im o ich odpowiedzialności za przyszłość społeczeństwa i Kościoła oraz do udzielenia im zachęty i wsparcia na każdym etapie, aby zagwarantować, iż będą gotowi podjąć tę odpowiedzialność. Kościół oferuje im prawdę Ewangelii jako radosną i wyzwalającą tajemnicę, którą należy znać, wprowadzać w życie i przekazywać z przekonaniem i odwagą.

Jeśli młodzi ludzie mają skutecznie podejmować misję, Kościół musi otoczyć ich odpowiednią troską duszpasterską. W porozumieniu z Ojcami synodalnymi zalecam, aby każda diecezja w Azji, o ile to możliwe, wyznaczyła duszpasterzy młodzieżowych lub przewodników, którzy prowadziliby formację duchową i apostolat młodzieży. Szkoły katolickie i parafie mają do spełnienia zasadniczą rolę w zapewnieniu całościowej formacji młodych, poprzez troskę o prowadzenie ich drogą prawdziwych uczniów Chrystusa i rozwijanie w nich ludzkich wartości, których wymaga misja. Zorganizowane duszpasterstwa młodzieży i kluby młodych mogą dawać doświadczenie chrześcijańskiej przyjaźni, tak ważne dla ludzi młodych. Parafia oraz stowarzyszenia i ruchy mogą pomóc młodym ludziom lepiej znosić napięcia społeczne przez oferowanie im nie tylko bardziej dojrzałego wzrostu w życiu chrześcijańskim, lecz również pomocy w postaci kierownictwa dotyczącego przyszłej kariery, szkoleń zawodowych i poradnictwa młodzieżowego.

Formacja chrześcijańska młodych ludzi w Azji powinna uznać, że nie są oni tylko przedmiotem duszpasterstwa Kościoła, lecz również „sprawcami i współpracownikami w misji Kościoła w jego rozlicznych apostolskich dziełach miłości i służby”. W parafiach i diecezjach winno się zatem zapraszać młodych, aby brali udział w organizowaniu inicjatyw, które dotyczą ich samych. Ich świeżość i entuzjazm, ich duch solidarności i nadziei może uczynić z nich sprawców pokoju w podzielonym świecie. W tym względzie radością napawa fakt uczestnictwa młodych ludzi w programach wymiany między Kościołami partykularnymi oraz poszczególnymi krajami w Azji i w innych miejscach, co przyczynia się do popierania dialogu międzyreligijnego i międzykulturowego.

Środki społecznego przekazu

48. W dobie globalizacji „środki społecznego przekazu osiągnęły takie znaczenie, że dla wielu są głównym narzędziem informacyjnym i formacyjnym, przewodnikiem i natchnieniem w zachowaniach indywidualnych, rodzinnych, społecznych. Przede wszystkim, nowe pokolenia wzrastają w świecie uwarunkowanym przez mass media”. Świat jest świadkiem wyłaniania się nowej kultury, która „rodzi się bardziej jeszcze aniżeli z przekazywanych treści, z samego faktu, że istnieją nowe sposoby przekazu z nowymi językami, nowymi technikami, nowymi postawami psychologicznymi”. Wyjątkowa rola, jaką odgrywają środki społecznej komunikacji w kształtowaniu świata, jego kultur i sposobów myślenia, wiedzie do gwałtownych i daleko idących zmian w społecznościach azjatyckich.

Również na ewangelizacyjną misję Kościoła mass media nieuchronnie wywierają głęboki wpływ. Ponieważ ich oddziaływanie nieustannie wzrasta nawet na oddalonych obszarach Azji, mogą one być niezwykle pomocne w głoszeniu Ewangelii w każdym zakątku kontynentu. Jednak nie wystarcza jedynie „używać ich do szerzenia orędzia chrześcijańskiego i Magisterium Kościoła, ale trzeba włączyć samo orędzie w tę «nową kulturę», stworzoną przez nowoczesne środki przekazu”. W tym celu Kościół potrzebuje zbadać możliwości całkowitego zintegrowania środków przekazu z planowaniem i działalnością duszpasterską, aby przez ich skuteczne użycie moc Ewangelii mogła docierać coraz dalej do jednostek i całych narodów, nasycając kultury azjatyckie wartościami królestwa.

Wraz z Ojcami synodalnymi wyrażam uznanie dla Radia Veritas Asia, jedynej stacji radiowej Kościoła w Azji o zasięgu kontynentalnym, za jej prawie trzydziestoletnią służbę ewangelizacyjną na falach eteru. Należy podjąć wysiłki, aby wzmocnić to wybitne narzędzie misji, przez właściwy dobór języków oraz pomoc personalną i finansową ze strony Konferencji Episkopatów i diecezji azjatyckich. Poza radiem, katolickie publikacje i agencje informacyjne mogą pomagać rozprzestrzeniać informacje oraz zapewniać stałą edukację i formację religijną na całym kontynencie. W miejscach, gdzie chrześcijanie stanowią mniejszość, mogą być one ważnym środkiem podtrzymywania i pielęgnowania poczucia tożsamości katolickiej oraz szerzenia znajomości katolickich zasad moralnych.

Podejmuję zalecenie Ojców synodalnych dotyczące ewangelizacji przez środki społecznego przekazu - „współczesny areopag” -w nadziei, że będą one służyły rozwojowi ludzkiemu oraz krzewieniu prawdy Chrystusa i nauki Kościoła. Byłoby pomocne, gdyby każda diecezja ustanowiła, w miarę możliwości, biuro komunikacji i mass mediów. Edukacja medialna, w tym krytyczna ocena produktu mediów, musi stanowić coraz bardziej znaczącą część formacji kapłanów, seminarzystów, zakonników, katechistów, specjalistów świeckich, uczniów i studentów szkół katolickich oraz wspólnot parafialnych. Biorąc pod uwagę szeroki wpływ i nadzwyczajne oddziaływanie środków masowego przekazu, katolicy winni współpracować z członkami innych Kościołów i wspólnot kościelnych oraz z wyznawcami innych religii w celu zagwarantowania miejsca duchowym i moralnym wartościom w mediach. Wraz z Ojcami synodalnymi zachęcam do rozwijania planów duszpasterskich dotyczących komunikacji na szczeblach narodowych i diecezjalnych, kierując się wskazaniami Instrukcji duszpasterskiej Aetatis novae, ze zwróceniem odpowiedniej uwagi na warunki panujące w Azji.

Męczennicy

49. Jakkolwiek ważne mogą być programy formacyjne i strategie ewangelizacyjne, ostatecznie to męczeństwo objawia światu samą istotę orędzia chrześcijańskiego. Samo słowo „męczennik” oznacza świadka, a ci, którzy przelali swą krew za Chrystusa, dali największe świadectwo prawdzie Ewangelii. W Bulli ogłaszającej Wielki Jubileusz Roku 2000 Incarnationis mysteńum podkreśliłem zasadnicze znaczenie pamięci o męczennikach: „Z psychologicznego punktu widzenia męczeństwo jest najwymowniejszym dowodem prawdziwości wiary, która może nadać ludzkie oblicze nawet najbardziej gwałtownej śmierci i ujawnia swe piękno podczas najokrutniej szych prześladowań”. Poprzez wieki Azja dala Kościołowi oraz światu wielki zastęp tych bohaterów wiary i z serca Azji wznosi się hymn uwielbienia: Te martyrum candidatus laudat exercitus. Jest to pieśń tych, którzy umarli za Chrystusa na ziemi azjatyckie) w pierwszych wiekach Kościoła, oraz radosny okrzyk mężczyzn i kobiet czasów bardziej współczesnych, jak św. Paweł Miki i towarzysze, św. Lorenzo Ruiz i towarzysze, św. Andrzej Dung Lac i towarzysze, św. Andrzej Kim Taegón i towarzysze. Niech potężny zastęp męczenników azjatyckich czasów starożytnych i współczesnych nigdy me przestaje uczyć Kościół w Azji, co oznacza dawać świadectwo Barankowi, w którego krwi wypłukali oni swoje białe szaty (por. Ap 7, 14)! Niech będą niezwyciężonymi świadkami prawdy, że chrześcijanie są wezwani, by zawsze i wszędzie nie ogłaszać nic innego jak moc krzyża Pańskiego! Niech krew męczenników Azji będzie teraz i zawsze posiewem nowego życia dla Kościoła w każdym zakątku tego kontynentu!